Οι κρότοι σκίζουν τον αέρα ακόμα και όταν το παιδί πέσει νεκρό. Μια δυνατή φωνή, το κάλεσμα για ελευθερία. Οι κρότοι σκίζουν τις σάρκες χιλιάδων, συνθλίβουν τα κόκκαλα. Ανοίγουν τρύπες μεγάλες σαν την απώλεια της συνείδησης. Κι έπειτα έρχονται οι φλόγες και η μυρωδιά της βενζίνης. Μέσα από μια κάμερα τοποθετημένη στην ταράτσα ενός κτιρίου, όλοι κοιτάζουν με απόλαυση και τρόμο έναν αστυνομικό που τυλίγεται στις φλόγες. Τα λουλούδια, το τυπωμένο χαρτί, τα παπούτσια των περαστικών, το ψιλόβροχο, οι φωνές, η καμμένη σάρκα, οι αναπνοές μέσα στους δηλητηριασμένους καπνούς. Τα δάκρυα, οι άνθρωποι και η σφαίρα βαθιά σφηνωμένη μέσα στην καρδιά της συνείδησης, σε μια εποχή που δεν ξεκίνησε ποτέ. Είμαι ζωντανή, είμαι εδώ και κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι τα βλέπω όλα. Είμαι ο Θεός. Ο Θεός είναι αβοήθητος. Ο Θεός είναι σοκαρισμένος. Ο Θεός έχει παραιτηθεί. Περπατάει κι αυτός μαζί μας πάνω από τις τυπωμένες λέξεις, μπροστά στον δημοσιογραφικό φακό, μέσα στους δρόμους που βάφτηκαν με αίμα, μόνος. Είναι ο Θεός μιας εποχής που τελείωσε. Κάποιος του πετάει ένα μπουκάλι με ένα στουπί και καίγεται. Ο Θεός τυλίγεται στις φλόγες, αλλά δεν ξέρει πως πρέπει να πέσει κάτω και να κυλιστεί. Κανείς δεν τρέχει προς το μέρος του για να τον βοηθήσει. Πνίγεται μέσα στους καπνούς. Το σώμα του καίγεται μέχρι να απανθρακωθεί και η καρδιά ενώ οι περαστικοί κοιτούν...