Την αξία των ανθρώπων, ειδικά εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά, τη ζυγίζουμε με κριτήριο το κενό που αφήνει (ή δεν αφήνει) η ενδεχόμενη απουσία τους. Τι θα είχε συμβεί, λοιπόν, αν δεν υπήρχε ο Χρήστος Γιανναράς; Πόσο φτωχότεροι θα ήμασταν αν δεν εξέδιδε το πρωτοποριακό περιοδικό Σύνορο, την Ελευθερία του ήθους, κυρίως το Πρόσωπο και ο έρως ή το Σχόλιο στο Άσμα ασμάτων; Για ποια συλλογική αυτοσυνειδησία θα μιλούσαμε χωρίς το πολύκροτο Καταφύγιο ιδεών, που μας αποκάλυψε τον περίκλειστο ναρκισσευόμενο ευσεβισμό των άλλοτε κραταιών παραεκκλησιαστικών οργανώσεων; Πόσο θα είχαν επηρεάσει, έστω και με αυτόν τον ατυχή τους τίτλο, οι νεορθόδοξοι τη δημόσια συζήτηση, χωρίς τον δυναμισμό και την ευστοχία των δικών του διατυπώσεων, χωρίς τη λαμπερή τηλεοπτική του παρουσία και την τακτική επιφυλλιδογραφία του στις εφημερίδες;