Κοκκινοσκουφίτσα Περπατώ, περπατώ εις το δάσος και ξέρω πως στη διαδρομή σκόπιμα θα σε συναντήσω Όπως μας έμαθαν παιδιά φωνάζω τ’ όνομά σου κι εύχομαι εύκολα να σ’ αναγνωρίσω Μα όπου κι αν βρισκόμαστε τι κι αν φοράμε απ’ την αρχή τις παιδικές στολές μας μου ’ρχεσαι πάντα αγνώριστος μέσα από θάμνους κι απειλές να συστηθείς Μάτια ελαφιού δανείζομαι κάθε φορά τις προσδοκίες μου υψώνω λευκά πανιά, φρεσκοσιδερωμένα Μπουκώνω έπειτα ικεσίες και σου μιλώ Μα εσύ την κάθε αλήθεια μου πουλάς και με αμύθητα ποσά την αγοράζεις Τα χέρια σου αλλάζουνε: σκίζουν από τα ρούχα σου κάθε λεπτή κλωστή Δεν σταματούν στιγμή ν’ ανταριάζουνε Το στόμα σου διαστέλλεται: ξένο δάσος ντύνεται που ακονίζει το παρόν και σαν θεριό ανήμερο αγριεύει Φωνάζεις κάθε συλλαβή λες και σκοτώθηκε στον δρόμο η ακοή μου κι ό,τι από το στόμα μου ειπωθεί το σακατεύεις Στεφανωμένος βασιλιάς μέσα στα χέρια σου χωράς και δεν υπολογίζεις πως ρίμα γίνεται ο καιρός βαδίζει ο χρόνος μας σκυφτός και πίσω δεν γυρίζεις