Ενώ ο ανθρώπινος ασβεστόλιθος είναι μακάβριος, το όστρακο είναι λεπτουργημένο έργο τέχνης με μοναδικότητα και σπάνια αξία. Ενώ, επίσης, δια του θανάτου χάνεται η ωραιότης και διατηρείται απλώς η μνήμη του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής του αποδημήσαντος, που εξακολουθεί να μας συγκινεί και να μας εμπνέει, ο θάνατος του ανώνυμου μαλάκιου σηματοδοτεί την έναρξη της αιώνιας ζωής του όστρακού του, ενός φυσικού γλυπτού. Το σκανδαλώδες είναι ότι ο ανθρώπινος σκελετός κείται στο χώμα αποσυναρμολογημένος, αλλά το συμπαγές όστρακο μοιάζει να αιωρείται αεικίνητο, καθώς οι περιελίξεις και οι σπειροειδείς ή εγκάρσιες ποικίλσεις του, οι πτυχές του, οι οδοντώσεις, οι εγκοπές, οι άκανθες και οι κοκκιδώσεις του υποβάλλουν την ιδέα της κίνησης κι ας έχει εκείνη από καιρό τερματιστεί. Και ενώ για να σχηματιστεί η σπείρα χρειάστηκαν δεκαετίες, στην εικόνα του όστρακου αποτυπώνεται ο κύκλος της ζωής του με χρονική λες συστολή, σαν να συμβαίνει τώρα μπροστά στα μάτια μας η γέννηση, η ωρίμανση και ο θάνατός του. Ταχύτατα. Όσο βαστά ένα βλέμμα ανάμεσα σε δυο βλεφαρίσματα!