Ο μυστικός θίασος αφορμάται από τη σαγήνη του θεάτρου, τους ιριδισμούς της ράμπας, τα πρόσωπα και τα προσωπεία. Ένα ταξίδι όπου οι μύθοι ξαναπλάθονται μέσα από τον καθρέφτη του χρόνου. Τα ποιήματα στη συλλογή λειτουργούν ως ανεξάρτητοι μικρόκοσμοι και ως ανοιχτές αυλαίες, διανοίγοντας πολυεπίπεδες αναγνώσεις του «έργου μέσα στο έργο». Οι Ικέτιδες γίνονται μετανάστριες και ζητούν μια χούφτα γης πατρίδα, ο πυροτεχνουργός φωτίζει την αιμάτινη χροιά του φεγγαριού, η Αντιγόνη δραπετεύει στο οικείο άγνωστο. Τα ποιήματα συνιστούν μια απάντηση στο αίτημα «της ταπεινής τέχνης» μέσα από μια σχέση αλληλοαναίρεσης του δημιουργού με το δημιούργημά του. Η ιδέα του μετεωρισμού που διέπει τη συλλογή, της σκάλας που μένει μετέωρη στον άχειρο χρόνο, του ταξιδιού με τον Πιερό –αφενός της αναχώρησης προς το «ανάγλυφο» όνειρο και αφετέρου της γείωσης σε μια αιμάσσουσα πραγματικότητα–, της μετέωρης ρίμας που κόπηκε στη μέση από τον ήχο της καταπακτής πριν την αγχόνη, απηχούν, σε επίπεδο ποιητικής, το δυσβάσταχτο φορτίο του χαμένου και ξανακερδισμένου χρόνου. Το στροβίλισμα των εικόνων, οι ανατρεπτικές μεταφορές, τα σύμβολα που ασπαίρουν, αιφνιδιάζουν τον αναγνώστη. Ο μυστικός θίασος επαναφέρει την ποίηση στην αρχέγονη λειτουργία της, τη μαγική.