Μια ιατρική διάγνωση στέκεται αφορμή για να ξεφύγει η Βάλανσι Στέρλινγκ από την αυταρχική οικογένειά της και να ανακαλύψει έναν εκπληκτικό νέο κόσμο γεμάτο αγάπη και περιπέτειες που ξεπερνούν και τα πιο άγρια όνειρά της. Στο Γαλάζιο Κάστρο η Λ. Μ. Μοντγκόμερι ενσωματώνει στον κυρίαρχο μυθιστορηματικό λόγο των αρχών του 20ού αιώνα έναν αντι-λόγο εξεγερτικό κατά τη συναρπαστική αναζήτηση όχι μιας αόριστης ελευθερίας, αλλά των κατ’ επιλογή «δεσμών» του έρωτα και της αυτοδιάθεσης με όλες τους τις συνέπειες. Στο ερώτημα που έθεσε η Βιρτζίνια Γουλφ: «Έχετε κερδίσει τον προσωπικό σας χώρο. Με ποιον θα τον μοιραστείτε και υπό ποιες προϋποθέσεις;», η Βάλανσι απαντά πως μια ζωή που περνά «εξευμενίζοντας» τις κοινωνικές συμβάσεις είναι ζωή χαμένη. Αν δεν έβρεχε εκείνο το πρωινό του Μαΐου, η ζωή της Βάλανσι Στέρλινγκ θα ήταν εντελώς διαφορετική. Θα πήγαινε με όλο το συγγενολόι στο πικ-νικ για τους αρραβώνες της θείας Ουέλινγκτον και ο δρ Τρεντ θα ταξίδευε για το Μόντρεαλ. Όμως έπιασε βροχή, και ιδού τι συνέβη. Η Βάλανσι ξύπνησε νωρίς: εκείνη την αποκαρδιωτική, άζωη ώρα πριν την αυγή. Δεν είχε κοιμηθεί καλά. Συμβαίνει αυτό, όταν ξημερώνει η μέρα που κλείνεις τα είκοσι εννέα, ανύπαντρη, σε μια κλειστή κοινωνία και οικογένεια, όπου άγαμες είναι αυτές που απέτυχαν να κατακτήσουν έναν άντρα. «Όλη μου τη ζωή πάσχιζα να ικανοποιώ τους άλλους ― και απέτυχα», είπε η Βάλανσι. «Στο εξής, θα με νοιάζει το καλό μου. Δεν θα ξαναπροσποιηθώ για κανέναν λόγο. Έχω ζήσει μες στο μικροψέμα, στην υποκρισία και στις υπεκφυγές. Τι πολυτέλεια να είσαι ειλικρινής! Ίσως δεν μπορέσω να κάνω πολλά από αυτά που θέλω· σίγουρα, όμως, δεν θα ξανακάνω κάτι που δεν θέλω. Ας μου κρατά μούτρα η μητέρα για εβδομάδες. Δεν μ’ απασχολεί. Η απόγνωση είναι ελευθερία· η ελπίδα: σκλαβιά». Η Βάλανσι σηκώθηκε και ντύθηκε με μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας. Αφού χτενίστηκε, άνοιξε το παράθυρο και πέταξε το βάζο με τ’ αποξηραμένα λουλούδια στο διπλανό οικόπεδο. Έγινε θρύψαλα επάνω στη διαφήμιση με τη μαθήτρια, στο αμαξάδικο. «Βαρέθηκα το άρωμα νεκρών πραγμάτων», είπε.